1اسفند :

1) اورمزد روز از سپندارمذ ، روز جشن اسفندی ، آفتو به حوت

  2)جشن آبسالان به مناسبت روان شدن جویبارها و طلیعه بهار

3)جشن کوسه سواری (کوسه برنشین) مراسم نـمایشی

خـنده‌آور که توسط مـردی کـوسـه‌رو که بر دراز‌گوشی سوار بوده بـرگـزار

می‌شده است. کـوسـه خـود را باد می‌زده و مردم به او آب می‌پاشیده‌اند.

5 اسفند : جشن سپندارمذگان ؛ جشن زمین ، زن و مهرورزی ، مردگیران ،

 روز بزرگداشت ایزد سپندارمذ ، روز گرامیداشت زنان در ایران باستان.

10 اسفند: جشن «وخشنکام» در گرامیداشت رود «آمودریا/ جیحون»، بزرگترین

رود سرزمین‌های ایرانی. این نام از بزرگترین شاخه آمودریا بنام رود

وخش  برگرفته شده است. بیرونی «وخشنکام» را «فرشته جیحون»می‌داند و

می‌بایست با «اَناهیتَـه/ آناهید» اینهمانی داشته باشد.

19 اسفند: جشن «نوروز رودها»، گرامیداشت، لایروبی و پاکسازی رودها،

کاریزها و چشمه‌ها همراه با پاشیدن عطر و گلاب بر آنها.

19 اسفند: سالروز ساخته شدن طاق کسری در کاخ تیسفون به دست انوشیروان ساسانی

20 اسفند: جشن «گلدان» یا «اینجه»، روز آماده‌سازی و کاشت گل‌ها و

گیاهان در گلدان‌ها و نیز جشن درختکاری.

21 اسفند: روز درگذشت بانو کاساندان ، همسر کوروش بزرگ و دختر فرناسپه.

22 تا 27 اسفند: سوگواری پنج روزه در عزای کاساندان.

26 اسفند: جشن «فروردگان»، جشنی در یاد‌کرد و بزرگداشت روان و فَـروَهَـر درگذشتگانِ در این روز و تا پایان سال. این نام به

گونه‌های «فرورگان/ فرودگان» نیز آمده است.

28 اسفند: نیایش و احترام کمبوجیه به نیایشگاه های ازیده و اسگلیه.

29 اسفند: جشن پایان فصل زمستان و زمان گاهَنباری بنام «هَـمَـسْـپَـت

مَـدَم» در اوستایی «هَـمَـسْـپَـث مَـئیدَیـه» به معنای «برابری شب و

روز / برابری سرما و گرما». همچنین هنگام جشن «اوشیدر» در سیستان به

آرزوی فرا آمدن سوشیانت. در این روز مردمان دختری را بر شتری آذین شده

می‌نشانند و همراه با شادی و سرود او را برای آب‌تنی به آب‌های دریاچه

هامون می‌برند. (← سیزده بدر). گرامیداشت درگذشتگان در سُـغد و امروزه

نیز در بسیاری نواحی گوناگون. جشن «علفه» در خمین، همراه با بردن

علف‌های صحرایی به خانه و روشن‌کردن چراغی در همه اتاق‌ها. شامگاه

آخرین روز سال در بسیاری از نواحی ایران بر بام‌ها آتش می‌افروزند.

منبع : وبسایت پژوهش های ایرانی / دکتر رضا مرادی غیاث آبادی

سلامی گرم به گرمی بهار و سال نویی که پیش رو داریم

همینجا پیشاپیش قدم گذاشتن سال 91 رو به زندگی همه هم وطن های عزیزم  تبریک میگم

تو این پست گفتم یک چند تا از کارای زاها رو براتون بذارم که ببینید معماری فقط مختص ساختمونا نیست

ولی در کل قوس های زاها یک انرژی خاصی داره واسه من که خیلی قابل انعطاف و خوشایند واسه چشمه انرژی بالا در عین حال نرم و ظریفیه من که از کاراش لذت میبرم.

حتی شاید معماری خیلی خیلی وسیع تر باشه مثلا طراحی جنگل در مقیاس خیلی وسیع و زندگی در دل طبیعتش یک سنت شکنی بزرگ!و خیلی کارایی از این قبیل ...(البته این نظر شخصیمه)

سلام چند تا عکس از پل های مشهور جهان گذاشتم شاید به درد اسکیس مقدمات بخوره ....

 معمار روم باستان،ویتروویوس(Vitruvius)بر سه اصل بنیادین در معماری اسرار می ورزید،که هنوز هم به قوت خود باقیست.یک ساختمان باید در هر سه اصل متعادل باشد تا یک معماری شایسته و قابل توجه شود.اصول مذکور عبارتند از:

-عملکرد: نحوه استفاده از ساختمان،کارایی یا عملکرد آن را نشان می دهد.یک بنا خواه به عنوان خانه مورد استفاده قرار گیرد،خواه به عنوان فروشگاه و یا یک موزه ،باید نیاز های عملکردی آن به هر منظوری درمیان محدوده ی دیوارهای آن برآورده شود.ساختمان بدون عملکرد ممکن است زیبا باشد،اما به دلیل فقدان عملکرد ،به مثابه یک مجسمه بوده و معماری نامید ه نمی شود.به عنوان مثال،ریچارد سرا(Richard serra)محفظه های فولادی اتاق مانندی را ساخت که به لحاظ سازه جسورانه و به نحوی اسرار آمیز زیبا بود،اما قابلیت زندگی نداشت.

-ساختار(سازه): نحوه ی ایستایی یک بنا به سازه آن بستگی دارد.یک ساختمان خواه با ستون های فولادی ساخته شود،خواه با تیرهای قائم چوبی و یا دیوارهای آجری،چارچوب آن باید در برابر سنگینی و بارهای وارد بر آن مقاوم باشد.اما این خصوصیات برای معماری بودن کافی نیست.چرا که سازه در عین ایستایی باید زیبا نیز باشد و این همان مقوله ایست که معماری را از مهندسی سازه تفکیک می کند.

-زیبایی: جاذبه های بصری و حسی یک ساختمان به زیبایی آن برمی گردد و این همان چیزیست که ویتروویوس آن را لذت می نامد.لذت معماری می تواند در نقوش یک دیوار آجری ،سقف سنگی طاق مانند و یایک پنجره کوچک که پرتوی خورشید را از خود عبور می دهد یافت گردد.زیبایی آزمون نهایی یک معماری مطلوب است .بدون زیبایی ساختمان هرچقدر هم کارا و عملکردگرا باشد،باز هم صرفا سوداگری بوده و از حوزه ی معماری منبعث نمی باشد.این همان تفاوتی است که میان خانه ای در حومه شهر و شاهکار فرانک لوید رایت(frank lioyd wright)  -خانه آبشار-قابل مشاهده است-

آمچه که تحت عنوان زیبا مطرح می گردد و آنچه که به عنوان زشت مدنظر قرار می گیرد،در طول زمان تغییر میابد ."مرکر کندی"(kennedy center)    "واشنگتون دی سی" که توسط "ادوارد دورل استون "(Edward Durrell stone)معماری پیشرو در روزگار خود طراحی شده بود،در هنگام افتتاحش به سال 1971،به عنوان اوج زیبایی معماری مطرح گشت،اما امروزه به خاطر شکل جعبه مانندش ،لابی هی غول پیکرش و تزئینات مدرنیستیش مورد تمسخر قرار می گیرد.

گاهی اوقات یک سبک معماری که زمانی زیبا بود ،از مطلوبیت و توجه فروافتاده تا اینکه چند دهه بعد دوباره مورد اکتشاف قرار بگیرد.

در ساحل شهر"میامی"،رونق هتل های "آرت دکو"(art deco)، در پی سال ها غفلت و بی توجخی ،در فاصله ی سالهای 1970 تا 1980رو به خرابی و زوال نهاد.پس از آن که متخصصان و حامیان حفاظت از ابنیه به ویژگی ها و شایستگی های این گنجینه های معماری اشاره نمودند ،هتل ها مورد باز سازی قرار گرفته تا به عنوان مقصدی برای گردشگران به حساب آیند و بدین ترتیب آرت دکو بار دیگر مترادف با زیبایی ساحل میامی می گردد.

حقیقتا،آثار برجسته ی معماری ،با قدرت فضایی خود،در راه اثر گذاری و تحت تاثیر قراردادن ناظر،هرگز شکست نخواهند خورد .ساختارهایی از قبیل "استون هنج"و "پارتنون"هنوز هم به خاطر عظمت معماریشان ،شگفت انگیز و قابل تحسین هستند،هرچند که هزاران سال از عمر آنها می گذرد.