پل جانبازان رشت که قرار بود در سال 1386 به بهره‌برداری برسد هم اکنون در شرایطی به پیشرفت 72 درصدی دست یافته که اشتباهات محاسباتی‌اش عجیب‌ترین رویداد مهندسی کشور را رقم زده است. اجرای این پل  6/102 متری از چهارم تیر ماه سال 1385 در دو جبهه کاری آغاز شد که بنابر محاسبات می‌بایست در پایان پروژه به یکدیگر متصل می‌شدند، اما هم اکنون و با وجود گذشت 2 سال اشتباهات محاسباتی مانع از اتصال طرفین پل به یکدیگر شده است.

به گفته مهندسان سازه، طراحی اینگونه پل‌ها پس از سال‌ها اجرا در کشور به قدری ساده است که حتی در توان دانشجویان مهندسی نیز هست و این بر ابهامات مسئله بیشتر می‌افزاید.

 محمدرضا قاسمی پور ‌به عنوان مدافع سرسخت این پل که طرفین آن دست کم 50 سانتی‌متر اختلاف سطح دارند حتی در پاسخ به نماینده مجلس، نه تنها پل را لکه ننگی برای این شهر نمی‌داند بلکه از ساخت آن به عنوان سند افتخاری در عملکرد شهرداری رشت نام می‌برد که  انگیزه‌ای قوی برای ساخت تقاطع‌های همسطح و غیرهمسطح دیگر در این شهر به وجود آورده است.

او حتی از منتقدان این پل می‌خواهد با دست برداشتن از اشکال‌تراشی‌ها و انتقادهای غیرمنصفانه کمبود نقدینگی و عدم بهره‌مندی این شهر از بودجه‌های ملی را برطرف کنند.

توی یک قصابی یه پیرزن اومد تو و یه گوشه وایستاد .....
یه آقای خوش تیپی هم اومد تو گفت: ابرام آقا قربون دستت پنج کیلو فیله گوساله بکش عجله دارم .....
آقای قصاب شروع کرد به بریدن فیله و جدا کردن اضافه‌هاش ..... همینجور که داشت کارشو می‌کرد رو به پیرزن کرد گفت: چی مِخی نِنه ؟
پیرزن اومد جلو یک پونصد تومنی مچاله گذاشت تو ترازو گفت: هَمینو گُوشت بده نِنه .....
قصاب یه نگاهی به پونصد تومنی کرد گفت: پُونصَد تُومَن فَقَط اّشغال گوشت مِشِه نِنه بدم؟
پیرزن یه فکری کرد گفت بده نِنه!
قصاب اشغال گوشت‌های اون جوون رو می‌کند می‌ذاشت برای پیره زن .....
اون جوونی که فیله سفارش داده بود همین جور که با موبایلش بازی می‌کرد گفت: اینارو واسه سگت می‌خوای مادر؟
پیرزن نگاهی به جوون کرد گفت: سَگ؟
جوون گفت اّره ..... سگ من این فیله‌ها رو هم با ناز می‌خوره ..... سگ شما چجوری اینا رو می‌خوره؟
پیرزن گفت: مُیخُوره دیگه نِنه ..... شیکم گشنه سَنگم مُی‌خُوره .....
جوون گفت نژادش چیه مادر؟ پیرزنه گفت بهش مِیگن تُوله سَگِ دوپا نِنه ..... اینا رو برا بچه‌هام می‌خام اّبگوشت بار بیذارم!
جوونه رنگش عوض شد ..... یه تیکه از گوشتای فیله رو برداشت گذاشت رو اشغال گوشتای پیرزن .....
پیرزن بهش گفت: تُو مَگه ایناره بره سَگِت نگیریفته بُودی؟
جوون گفت: چرا
پیرزن گفت ما غِذای سَگ نِمُی‌خُوریم نِنه .....
بعد گوشت فیله رو گذاشت اون طرف و اشغال گوشتاش رو برداشت و رفت.

زندگی من، مجموعاً، عبارت است از چندین برنامه‌ی پنج‌ساله. همیشه کاری را شروع می‌کرده‌ام و به اوج می‌رسانده‌ام و آخر پنج سال درهم می‌ریخته؛ هر بار از سر: از اول نوجوانی تا 28 مرداد 32 و سقوط دکتر مصدق و آغاز دیکتاتوری، پنج سال. از این دوره تا تشکیل نهضت مقاومت ملی مخفی، که از 1337 به هم خورد و دستگیر شدیم، پنج سال. از 38 تا 43، در اروپا پنج سال. از 43 تا 48، دوره‌ی خاص آوارگی و زندان و مقدمه‌چینی و زمینه‌سازی دانشکده، پنج سال. دوره‌ی کنفرانس‌های دانشگاه‌ها و ارشاد، پنج سال، تا 51. پس از آن، زندان و خانه‌نشینی و خفقان پنج سال. (با مخاطب‌های آشنا، مجموعه‌ی آثار 1، ص 262)

سلام به همه دوستان عزیزم!

امیدوارم ک تا به امروز اوقات خوشی رو سپری کرده باشید!

امشب سالروز شهادت دکتر روشنفکر ، علی شریعتی هست !

امروزو به همه شما و جامعه اندیشمندان تسلیت میگم و امیدوارم که دیگه شاهد جک های این شخصیت که خدا میدونه از کجا آب میخوره نباشیم.

  دوستان ،من و شما که کم و بیش با تفکرات و اندیشه های دکتر اشناییم میخندیمو میگیم عیب نداره ولی این جکا حداقل چند تا ضرر دارن:

1-قبح و احترام شخصیت هایی مثل ایشونو میبرند و روحیه روشن فکری رو ضعیف میکنند.

2- یکی از الگو های خوب جامعه رو حقیر میکنند و خلا ئی دیگر واسه جوونا ایجاد میشه که خدا میدونه با چی پر شه

3- میتونه سرآغاز توهینی بزرگتر باشه.

4- فرض کنید این جک ها یکم بیشتر مثل جک های قومی ایران ادامه پیدا کردند اونوقت نسل بعدمون (مثلا همین بچه های دبستانی) فقط و فقط این شخصیتو با جک هاش میشناسند و بس مخصوصا هم که چه قدر اهل مطالعه هستند!!

.

.

.

پس...

!

________________________________________

سه جمله منتخب از ایشون:

زندگی یعنی : آزادی، ایمان، فرهنگ، نان و دوست داشتن!

  خدایا به من قدرت تحمل عقیده مخالف ارزانی کن.

کودکی؛ عصر طلایی یک عمر !

ادمی همیشه دنبال قطعه ای گم شده است...هیچ ادمی را نمی توان یافت که قطعه ی خود راجستجونکند..فقط نوع قطعه هاست که فرق میکند..یکی به دنبال دوستی است دیگری در پی عشق..یکی مراد میجویدویکی مرید..یکی همراه می خواهدودیگری شریک زندگی یکی هم قطعه ای اسباب بازی!

به هرحال آدم هرگز بدون قطعه ی خودیادست کم بدون آرزوی یافتن آن نمی تواندزندگی کند...این آرزوبه اندازه ی زندگی آدم است وآرزوهای آدم هرگزنابود نمی شوند...